The Blush Spot: Places to see in London

Liczba folderów ze zdjęciami, które chcę Wam pokazać i długość listy postów, jakie zamierzam opublikować, od jakiegoś czasu rosły powoli, acz systematycznie. Taaa, zaczęłam się już zastanawiać czy w ogóle się do tego zabiorę. Szczęśliwie za oknem leje (to zawsze trochę pomaga mi się skupić), w słuchawkach nareszcie mam odpowiednią muzykę (nie ma nic gorszego, niż ten stan kiedy żaden kawałek mi nie podchodzi), a ja w końcu, mówiąc bezpośrednio, przykleiłam tyłek do krzesła i zamiast mówić, że chcę coś zrobić, zaczęłam to robić. Tą drogą dochodzimy do pierwszej partii zdjęć z Londynu.

Jadąc tam w maju na kilka dni prawdopodobnie po raz pierwszy w życiu zaplanowałam, co chcę zobaczyć (no, przynajmniej w jakimś stopniu). I co? Chwilę po przyjeździe plan uległ zmianie - pogoda przywitała nas iście po angielsku. Prosto z lotniska, z krótkim przystankiem w przechowalni bagażu, trafiliśmy do British Museum – dla mnie, estetycznego raju. Co sprawiło, że tak myślę?

Po pierwsze, przestrzeń. To chyba jeden z najbardziej monumentalnych budynków, w jakim kiedykolwiek byłam. Szeroka klatka schodowa w głównym holu, niekończące się sale z antykami, kolory piaskowca i marmuru, dzięki którym całość zdaje się być jeszcze większa, niż w rzeczywistości. Widok budynku z zewnątrz daje pewne wyobrażenie o jego ogromie, jednak po wejściu do środka wymowne: woooow! samo ciśnie się na usta (no dobra, przynajmniej w moim przypadku tak było).

Po drugie, kontrast. Weźmy na przykład greckie kolumny, nad którymi wzniesiono szklany dach. Albo hol łączący w sobie style architektoniczne odległe o kilka tysięcy lat. Jest tam jakaś sztuczka. Taki trik, dzięki któremu z pozornie niepasujących do siebie elementów, powstała spójna układanka. Po raz drugi od wejścia, wpada się w coś między zachwytem, zdziwieniem, a przytłoczeniem. Nie zrozumcie mnie źle - to jest absolutnie pozytywne odczucie.

Po trzecie, historia. Wiecie, ja uwielbiam muzea. Nie jestem jednym z tych maniaków, którzy nie wyjdą, póki nie przyjrzą się dokładnie każdemu eksponatowi, jednak lubię poczuć satysfakcję z tego, co zobaczyłam. Zwykle po prostu sprawdzam co jest w zbiorach i ustalam na czym zależy mi najbardziej, chociaż są przypadki, kiedy nie ma cienia szansy, żeby odpuściła konkretną wystawę czy galerię (tym razem uparłam się na dosłownie parę minut w holu impresjonistów w National Galery, mimo że ostatnio kilkukrotnie przeszłam go wzdłuż i wszerz). Muzea mają w sobie coś niespotykanego. Na mnie połączenie tylu śladów historii w jednym miejscu zawsze działało trochę poruszająco, nie w żadnym tkliwym znaczeniu, po prostu kazało koncentrować myśli tylko wokół tego, co widzę. Na Great Russell Street było podobnie, zwłaszcza, kiedy zorientowałam się, że ściana, którą pani przede mną pieszczotliwie gładziła, to w rzeczywistości fragment Partenonu, przywieziony do Londynu przez pewnego lorda kilkaset lat wcześniej. No, nie da się ukryć, że rewelacyjne uczucie.

The amount of folders filled with pictures and the lists of ‘to do posts’ have been increasing slowly but still systematically for a while. Eventually, I started to think if I was ever gonna catch up with all the work. Luckily, it’s raining heavily outside (and don’t blame me; that kind of weather simply makes me focus), I finally found the right tune (I hate that moment when I find no song amusing) and made myself sit down, glued my butt to the chair and started doing the job instead of saying I’d like to start doing the job. And this is how we got to the first tranche of pictures from London.

When heading there in May, I probably planned what to see for the first time in my life (well, ok, partially planned). What happened next? Shortly after arrival we needed to change the schedule and find some roof to hide under (ohhh, British weather) and after a few minutes stop at left luggage at Victoria Station, we ended up at the British Museum which, as it turned out later, I found an aesthetical heaven. What made me feel that way?

First of all, the space. I guess this is one of the most monumental buildings I have ever entered. Wide staircase in the main hall, never ending rooms filled with antiques, colors of marble; all of that create the impression the building is even larger than it seems.

Second of all, the contrast. Let’s take the glass roof over Greek columns. Or the hall that includes styles so different it seems impossible to combine them. There is some kind of magic in it. A kind of trick that delivers a whole new picture out of elements that seem to be totally incompatible. This is the moment a visitor start to feel amazed, surprised and a bit overwhelmed at the same time. Don’t get me wrong – that feeling is completely positive.

Third of all, the history. You know what? I adore museums. Luckily, I don’t happen to be one of those maniacs who won’t leave until they glare at every piece of art for a few minutes, however, I like to feel satisfied with what I saw. Usually, I tend to find out what the galleries contain and then prepare a hierarchy of what I’m going to have a closer look at, although, sometimes it’s simply impossible to get me out of the exhibition I want to see (this time I needed a few minutes in the impressionists hall at the National Gallery and trust me when I say that my companion had found out what stubborn really means). There is something unheard about the museums. That mixture of all those traces of history has always made me a bit moved and I don’t mean feeling touched or anything like that. I mean having your mind concentrated around this one moment, the place where you are and the pieces you see. Yeah, that happened to me again on Great Russell Street, especially, when it hit me that the wall a lady in front of me was touching tenderly was actually a part of Greek Parthenon brought to London by an English lord a few hundred years ago. That was quiet an excellent feeling.

I jeszcze tylko parę słów o praktycznej stronie zwiedzania. Po pierwsze, my byliśmy tam we wtorek, więc nie było problemu z kolejkami przed wejściem. Jedyny przystanek to kontrola torby zaraz za bramą i droga wolna. W weekend za to trzeba liczyć się z dłuższym postojem. Ja nie przemyślałam tego poprzednim razem w Londynie – do Natural History Museum dotarłam w sobotę, mniej więcej przed południem, po czym okazało się, że miałam ten sam pomysł, co kilkaset osób w kolejce przede mną. Do środka weszłam jakieś półtorej godziny później.

Druga sprawa to ceny. Wejście do większości muzeów i galerii w Londynie jest bezpłatne (co generuje większe zainteresowanie, a to z kolei dłuższe kolejki). Nie wlicza się w to sezonowych wystaw, na przykład tych w V&A (te kosztują zazwyczaj kilkanaście funtów), ale wejścia do takich miejsc jak National Gallery, British Museum, National History Museum czy Victoria & Albert Museum są zupełnie darmowe. A zatem Złowroga Ostryga poleca. Znowu.

W następnym odcinku coś dla fanów dobrego jedzenia, w dużych ilościach. I mnóstwo zdjęć (okazuje się, że moje zdolności selekcjonerskie nie są już tylko ubogie - one zaczynają zanikać!) z miejsca, gdzie trafiliśmy przypadkiem, a spędziliśmy tam pół dnia. Do zobaczenia!

Now just a few words about this practical part of sightseeing. Firstly, we were there on Tuesday, so there was no lines problem in front of the entrance. The only obligatory stop was the one to show the inside of my bag before I got in. On the other hand, be careful on the weekends. I didn’t think about that strategically when I was in London last year and headed to the Natural History Museum on Saturday around noon. As it turned out later, I had the same idea as a half of the city and eventually spent an hour and a half cursing in mind my stupid ideas when standing in a queue.

Another thing; the prices. Mainly, there is no charge for the entrance to the galleries or museums (that also makes the interest mount up and that makes the lines grow). It doesn’t include the seasonal exhibitions (like the ones in V&A), they usually cost 13 – 19 pounds. However, all the places like British Museum, National Gallery, Natural History Museum and Victoria & Albert Museum are completely free of charge.

So, this is the type of leisure time activities I highly recommend when you’re in London. Next episode will be dedicated for all the foodies that look for some real treats in the city. See you then!